İşte bazen...

Söyleyecek çok şey vardır da, söylemek içinden gelmiyordur artık…


Dinlemekten vazgeçmekle, söylemekten bıkmış bir haldesindir… Kelimeler kifayetsiz, gülücükler samimiyetsizdir…

Arkanı döndün mü fısıldaşıyordur birileri, göz göze geldiğinde seni sıkı sıkı kucaklayarak…

Biliyorsundur da susuyorsundur…

Anlamışsındır da çok saf bir insan rolü yapıyorsundur…

Bal gibi biliyorsundur da bilmezlikten geliyorsundur…

Kandırılmak ister insan bazen… Seviliyor sanmak, sayılıyor bilmek, tercih edilir zannetmek ve kendini harika hissetmek… Tek başına neredeyse her şeye yetebilecekken, yetmemek ister işte!

Küserek kalmak ister insan bazen…

Durarak gitmek, susarak anlatmak ister…

Çok şey ister de, dedim ya söylenen her şey çoktan dinlenmiştir bazen…

İster bazen anlamamak, hak vermemek, karşı koymak ister…

İnsan bencildir.

İnsan korkaktır.

İnsan kötüdür.

İnsan vahşidir bazen.

Bazen de hırçındır…

Tek derdi özgürlüğüdür aslında. Farkında olsa da olmasa da…

Hem bir yere tutunmak, hem de uçup gitmek ister. Seçtikleriyle, seçemediklerinin acısını yaşar hep, merakla besleyerek… Kendinedir kızgınlığı ama başkasına kızar işte bazen…